Կարդացի Արտաշես Հակոբջանյանի «Իր գլխավորած հանցախմբի հետ` հայոց Նյուրնբերգի թեկնածու» վերլուծական լայնածավալ հոդվածը, կարդացի մեր ազնվագույն ԱԺ-ի ազնվագույն նախագահ Գալուստ Սահակյանի ազնվագույն խոսքերը, թե բարոյական չէ մեր հանրապետության հիմնադիր նախագահ ազնվագույն Լևոն Տեր-Պետրոսյանին (ականջդ կանչի, Նիկոլ, ի՞նչ սև կատու փախավ քո և Լևոնի միջև, որ այդքան շուտ մոռացար քո իսկ փառաբանած ազնվագույն հիմնադիր նախագահին) որպես առաջին նախագահի բարձր թոշակ, բնակարան և այլ կարգի արտոնություններ չտրամադրելը:

Հարգելի «Իրատես», արձագանքիս առիթը ԱԺ նախագահի ելույթն էր Ազգային ժողովում և ձեր թիվ 15-ում հրապարակված «Ինչպես հաղթահարել միմյանց հանդեպ եղած անհանդուրժողականությունը» հոդված-հարցազրույցը, որն էլ խիստ մտահոգության տեղիք տվեց։

Ահա մի շատ բնորոշ պատմություն մի խաբված ընտանիքի կյանքից։ Պատմություն, որն անառարկելի փաստում է, որ, այո՛, երկրի պետական բյուջեն բարոյազրկված է մինչև ուղն ու ծուծը։ Եվ նրա ապաքինումը, թերևս, մեր հասարակության մեծագույն մարտահրավերն է։

Ի՞նչ է օրատորիան, և ինչո՞ւ եմ ես այն հիշել։ Սա բազմամաս երաժշտական գործ է, որին մասնակցում են մեներգիչները, երգչախումբը և նվագախումբը։ Փառահեղ է օրատորիան, ունի դրամատիկական սյուժե։ Դրամատիկ և փառահեղ է նաև դրա լատիներեն անվանումը` oratorium, որ նշանակում է աղոթարան։

Ավետիք պապս երեք տղա, երեք աղջիկ ուներ։ Ամեն քույր իր եղբայրն ուներ, ամեն եղբայր իր քույրն էր ընտրել։ Իգնատ հորս բաժին քույր էր ընկել Քառանց տուն հարս գնացած, զարմանալի խոնարհ, ներողամիտ, պտղունցով, կար ու ձևող, կարկատող, գործող, գյուղի մեծ ու փոքրի ծննդյան օրերը ճշգրիտ հիշող Արզուքանը, որը կարողացավ էն ալավբոց մեծ պատերազմի տարիներին ու մինչև իր կյանքի ավարտը անՄանթաշ-անհայր պահել-պահպանել երեք տղա երեխաներին` Սեյրան-Սամսոն-Սարվան։ Նրանց տունը դպրոցի մոտ էր։

ԱԺ խոսնակ Գալուստ Սահակյանը բարոյական չի համարում հանրապետության նախկին նախագահներին պետության հաշվին պատշաճ կենսաթոշակ չնշանակելը, նրանց հարմարավետ բնակարանով չապահովելը, նրանց անձնական անվտանգությունը չապահովելը, նրանց հետագա գործունեության համար գրասենյակ չտրամադրելը և այլ հարմարավետություններով չպատվելը։

«...Ինչ խոսքս երկարացնեմ` Դուք Մեսիա բանաստեղծներից եք...»։ Սա դրվագ է Ռափայել Պատկանյանի նամակից` ուղղված Րաֆֆուն։

-Հավա՜ր, հավա՜ր, իսլամի զավակնե՜ր, փախե՜ք, ռուսական զորքը նորից մեր գյուղին է մոտենում,- թաղեթաղ գոռալով՝ վազում էր քուրդ սուրհանդակը։

Նախորդ դարասկզբին, երբ ցեղի ոչնչացման օրհասի առջև էինք կանգնել, հրապարակ իջան երևելի այրեր, որոնք իրենց մտքի թափով և գործով հուժկու և՛ Գանդի էին, և՛ Քենեդի ու Մոսադեղ։

Երբ կարդում ես մերօրյա որոշ լրատվամիջոցներ, ապշում ես նրանցում բարձրացված հարցերի քննարկման մակերեսայնությունից, վերլուծական մտքի բացակայությունից, կարևոր պետական, ազգային հարցեր բարձրացնելու, մեկնաբանելու անկարողությունից: